NK 24 uur ultra run 2017 te Deventer!.
Verslagje!, 24 uur hardlopen is niet voor iedereen weggelegd, als je dat kan, dan mag je je zelf wel bijzonder noemen!.
Dat ik het kan weet ik, dat ik ook uitstap weet ik ook!.

Deze nationale kampioenschap is hoe gek het ook klinkt een stap vooruit, zeg maar een opstap!. Het afgelopen jaar ging veel op hardloopgebied niet fijn, vooral de aanloop en de nekhernia periode afgelopen zomer , heeft er behoorijk ingehakt. Vooral de vreselijke pijn van maanden lang had ik nooit zo meegemaakt en wist niet dat pijn zo erg kan wezen. Gelukkig heeft het achteraf weinig tot niets met het ultra lopen te maken gehad..Nu het verslag.

De start met 20 deelnemers en weg zijn we op de wielerbaan van 1,3km lang.Het is al donker , de baan is ruim en goed te lopen.

Met welke insteek ben ik nu gekomen is een grote vraag, punt 1 is niet uitstappen, klaar, vaak genoeg gedaan. Punt 2 is dat een 24 uur niets voorsteld als de vreselijke pijn van een nekhernia, dus punt is gemaakt, je bent er 24 uur, of de politie zou mij mischien meenemen, hahaha..

Wedstrijd: de rondjes loop ik precies op 9km/uur volgens pllan, vele halen mij al in, pfff, ga ik zo langzaam dan?.Wonderbaarlijk komt er geen Linda Voets of Wilma Dierx voorbij stuiven, prima denk ik nog.

Dan na precies 18 km schiet het in mijn rechterkuit!! Ik vergaan de pijn en hinkelend probeer ik te bewegen..Jeetje wat nu weer, nu al afgelopen deze 24 uur..Henri Thunnissen geeft aan dat ik door moet gaan en denk, ja, makkelijk praten.
Wandel 2 ronde en iedereen vraagd wat er aan de hand is en ga moedeloos worden, dit gaat het niet worden, einde 24 uur.
Dan bedenk ik dat ik niet ga uitstappen en dat deze pijn niets voorsteld dan een nekhernia..We gaan proberen te dribbelen en dat gaat als manke nelis..Maar de pijn gaat mider worden en heel langzaam aan gaat ronde na ronde beter, tempo wat super laag was gaat omhoog en krijg moed, denk steeds aan niet uitstappen en dat pijn al genoeg is geweest dit jaar, nu weg pijn..En dan gaan we weer op pad.

Het is donker en grote delen is niet verlicht, je weet niet wie er loopt, kaarslichten op de baan ziet er uit als een bestemminglandingsbaan . Elke ronde op deze plek weet ik waarom ik het doe, dat dit mijn opstap is naar nog veel meer, weet dat dit een opstapje is, je kan zoveel meer en ik weet het, het maakt mij blij ondanks mijn gemopper, hahaha.

Mijn garmin had ik allang afgedaan, weg met tijd en afstand, velen vragen hoe ver ben je Rinus?, geen idee, nog steeds op de baan van Deventer denk ik 😉
De 12 uur runners zijn er ook bij gekomen, ik zie na een tijd steeds minder runners?, waar is iedereen, uitgestapt, heel veel zelfs op de 24 uur blijkt later.
Ik ga door, maar af en toe denk ik als de aftellende klok in beeld is, pfff, dat ga ik niet redden die lange tijd, ook als de 12 uur runners klaar zijn is het nog 6 uur te gaan?.Mijn loopmaatje Linda Voets loopt als vanouds als een blije ei, ook met Wilma Dierx zijn er vele momenten van een groet .
Aan de kant , maar ook de vele runners geven mij heel veel steun onderweg..Maar onze Melanie Rieback en ook Arjan Hoekman slepen mij er zeker door heen..

De laatste uren worden zwaar, de afstand is door een storing niet beschilkbaar lange tijd, dat is op een gegeven moment vervelend, maar dan hoor ik dat ik op 175km zit en 2e man heren van het NK ben. Dat geef ik natuurlijk niet uithanden, hoor dat nummer 1 op 6 ronde voor mij zit, oei, dat zal lastig worden om die in te halen..dik 7 km verder dan mij..
Ik zie dat het lastig gaat en besluit er voor te gaan en heel langzaam aan is er nog maar 2 ronde achterstand over, maar het gaat een kleine strijd worden die ik net niet ga halen Een 200km komt in de buurt, maar dan zou ik de laatste 2 uur rond de 9.8 km/uur moeten rennen en dat ga ik niet redden.
Het laatste uur rustig aan en door de toeschouwers maak ik er nog een 193km van en ben 2e geworden bij de mannen in de wedstrijd en kampioenschappen..De vrouwen waren waren beter dan de mannen, Linda Voets en Wilma Dierx werden 1 en 2 van de wedstrijd..

Kort en bondig, ik ben op de weg terug, eerste stappen gezet..Super blij met mijn afstand en 2e plaats in het kampioenschap. Voor het eerst van mijn leven een beker gewonnen bij een hardloopwedstrijd…🙂. Zo trots op..
Bij mijn eerste 24 uur wilde ik zo graag een 200km willen halen, dat leek onmogelijk en gehaald. Nu ga ik voor de 210km en meer, het lijkt onmogelijk, maar weet dat ik dat zeker ga halen,als je voor jezelf weet dat het kan , als je met vallen en op staan weet dat het er in zit, als dat er niet is, dan niet doen 😉.